Kalendarz liturgiczny na wtorek 16 kwietnia 2024 r.

Z Ewangelii na dziś: „W Kafarnaum lud powiedział do Jezusa: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: ‘Dał im do jedzenia chleb z nieba’». Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu». Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!». Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie»” (J 6, 30-35).

Nienasycenie. Żyjemy w świecie, w którym niektórzy ludzie ciągle chcą więcej i więcej, bo mają „za mało”: władzy, pieniędzy, sukcesu, miłości fizycznej… One oczywiście w pewnych okolicznościach są dobre, ale w niektórych nie. Źle się dzieje, gdy stają się jedynym celem w życiu, pewnego rodzaju obsesją. Źle się dzieje, gdy nie potrafimy się zatrzymać w tej gonitwie, idąc po trupach do celu, niszcząc przy okazji innych ludzi i wszystko po drodze, bo ciągle nam za mało. Czasem otrząsamy się za późno. Jest super pieniądz, kolejne wyższe stanowisko, ale nie ma już rodziny, najbliższych, tych, dla których się o te rzeczy się staraliśmy. Nie tędy droga. Tym, który Ciebie i mnie prawdziwie nasyci, spowoduje, że będziemy spełnieni, szczęśliwi, zadowoleni jest Bóg. Są też najbliżsi, którymi On nas obdarzył. Dobrze, że mamy pieniądze, że służymy innym na wyższych stanowiskach, że osiągamy sukces – oby one nie stały się dla nas jedynym celem, kosztem innych.

Marcin Wrzos OMI

Katolicy rzymscy:

Prawosławni:

Luteranie:

Żydzi:

Muzułmanie:

W tym samym dniu przed dwudziestu dwu laty jeden z nas wszedł do chwały

Dzisiaj na kapłana wyświęciłem dobrego o. Doreya. W tym samym dniu jeden z naszych przed dwudziestu dwu laty wszedł do chwały. Ojciec Dorey jest godny, aby go zastąpić na ziemi (List do o. Josepha Arnoux, 20.08.1848, w: PO I, t. X, nr 985).

Eugeniusz nigdy nie zapomniał ojca Jacquesa Marcou. Mając 14 lat był jednym z założycieli Stowarzyszenia Młodzieży założonego przez Eugeniusza w Aix. Widział, jak dorastał i był zachwycony, gdy Jacques został misjonarzem, i to gorliwym. Po trzech latach posługi kapłańskiej zmarł. Eugeniusz wciąż pamięta rocznicę jego śmierci. Dziesięć lat wcześniej wspominał w swoim dzienniku:

Ojciec Marcou był jeszcze w stanie wrócić do Marsylii, gdzie po moim powrocie z Rzymu zastałem go w stanie całkowicie beznadziejnym, jego płuca do tego stopnia były zajęte, że nie było już nadziei na uleczenie. Szczycił się jednak tym, że mógł jeszcze pracować dla zbawienia dusz, i był jednym z tych, który bardzo cieszył się z sukcesu mojej podróży do Rzymu, gdzie udałem się, by uzyskać zatwierdzenie Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Kościele tak jak inne zgromadzenia. Całkowicie słaby o. Marcou chciał jednak uczestniczyć w ogólnym zebraniu, jakie zwołałem, aby zdać przed nim relację z mojej misji i z tego wszystkiego, co Bóg raczył dla nas uczynić. Ten dobry ojciec nie posiadał się z radości, ponieważ zawsze mocno wyrażał uczucia swej pięknej duszy. Zszedł nawet do kościoła, aby odnowić swoje śluby wraz z wszystkimi kanonicznie nowo przyjętymi członkami Zgromadzenia. Jego nazwisko widnieje w księdze, w której zapisujemy wszystkie sprawozdania z tego godnego pamięci posiedzenia. To ostatni ważny akt jego życia, który potwierdzał jego oddanie się Bogu, i cześć, jaką całą swoją istotą od tak dawna Mu okazywał (Dziennik, 20.08.1838, w: PO I, t. XIX).

Kiedy ktoś, kogo kochasz, staje się wspomnieniem, wspomnienie staje się skarbem (autor nieznany).

Frank Santucci OMI, tłum. o. Roman Tyczyński OMI